Om eens lekker los te komen van zijn werk, had mijn zwager ooit een bevriende ondergeschikte – zo noemen ze dat, bij de politie – meegenomen op fietsvakantie in Spanje. Toen hij de laatste avond van deze trip bekende als een berg op te zien tegen de honderden e-mails die op zijn eerste werkdag op beantwoording lagen te wachten, liet zijn collega monter weten dat hij de inhoud van zijn Inbox altijd ongelezen naar de prullenbak sleepte. Ja, ook – of misschien wel: juist – de berichten van de korpsleiding. Pas nadat een vlieg alle gelegenheid had gehad om een paar honderd eitjes in zijn holle kies te leggen, sloot mijn zwager zijn opengevallen mond.
Erger dan de stress waarmee werknemers zich tijdelijk weten los te rukken uit het arbeidsproces, is de vrees om na die vrije periode weer in de tredmolen te stappen. Dat begrijp ik uit een reeks publicaties waarin vakantie als een ernstige bedreiging van de volksgezondheid wordt afgeschilderd. De eerste week van een après-holidayperiode gaat normaliter op aan het wegwerken van een stuwmeer aan dringende en minder dringende boodschappen, tenminste, als je niet meteen de stop uit het digitale afvoerputje trekt.
Zelf behoor ik tot de gedegenereerden die elke ochtend alle e-mail op zijn vakantieadres binnenhaalt, zowel privé als zakelijk. Het geeft je de gelegenheid om – zoals mijn majoor het in militaire diensttijd zo kernachtig uitdrukte – de eieren tussen de stront vandaan te halen.
Kom je daarmee wel los van je werk? Ja en nee. Om de eerdere beeldspraak nog even vast te houden: de fecaliën trek je meteen door. Voor e-mails die er wél toe doen, is een zekere attitude vereist. Zo is de omgeving waarin je de berichten uit het verre vaderland tot je neemt – in mijn geval het fitnesstuintje van onze camping in de Haute Provence, waar ik het beste bereik heb – van belang om al bij het lezen de juiste distantie te betrachten. De boodschap dat er (opnieuw) 350 arbeidsplaatsen verloren gaan en dierbare bedrijfsactiviteiten worden beëindigd, laat zich beter verteren als je wordt omgeven door tegen meerderjarigheid aanschurkende meisjes die in bikini aan hun wespentaille werken.
De opkomst van de e-Paper leidt ertoe dat ik ook in den vreemde het werk van mijn collega’s dagelijks tot mij kan nemen. De ergernis waarmee ik thuis reageer op onvolkomenheden in het productieproces, maakt op vakantie plaats voor een lichtvoetige ‘het brandt buiten mijn wijk’-houding.
Die maakt het zelfs goed te verteren om er onder de luifel van de caravan – bij het gezang van de cicaden en het licht van drie waxinelichtjes – een stukje over te tikken.
Uit de krant van 22 augustus 2013.
Reacties kunnen niet achtergelaten worden op dit moment.