Crok & Chok

Op weg naar het derde filiaal in mijn lijstje van zes supermarkten, bekruipt me het voor ouders en opvoeders zo kenmerkende gevoel dat zich het best laat vangen in de zin: ik lijk wel gek. Mijn queeste richt zich op een pak – liefst meerdere – Crok & Chok van Kellogg’s, de enige multi ontbijtgranen die mijn nazaten (14 en 18!) momenteel tot zich wensen te nemen. Maar dat verrekte spul is overal uitverkocht of – erger nog – uit de schappen genomen.

Ja, ook ik mag graag luisteren naar verhalen van collega’s over kinderen van hele vage kennissen die tot hun achtste levensjaar alleen gepureerde maaltijden van Olvarit naar binnen krijgen en, vergezeld van een huiltoontje, zorgvuldig alle stukjes uitspugen die ze daarbij op hun weg vinden. Nee, dan hebben wij onze zaakjes opvoedkundig heel wat beter voor elkaar. Iedereen eet bij ons thuis wat de pot schaft, al mag de mondige tweede generatie graag opmerken dat alles wat ik zelf niet blief (spruitjes, witlof en andijvie) in geen dertig jaar onze eettafel heeft bereikt.

Maar als chef ontbijtaangelegenheden in ons gezin zie ik graag blije gezichten om me heen. Jarenlang kreeg ik dat voor elkaar door het kroost Coco Pops voor te zetten: een product uit de Kellogg’s-reeks, grofweg bestaande uit gepofte rijst in een jasje van chocolade. Fijne ochtenden waren dat, als ik in de rust van het langzaam ontwakende huis de kommetjes volgoot met dit spul, aangelengd met een bekertje in de magnetron opgewarmde melk. Totdat er op een kwade dag een eind kwam aan dit geluk.

Op mijn rondgang door de supermarkt viel mijn oog – ter hoogte van de plek waar zich doorgaans de Coco Pops bevonden – op kartonnen dozen met het opschrift ‘New Pack’: Kellogg’s Crok & Chok by Coco Pops. Nieuwe verpakking, dacht ik, niks aan het handje en zette er de weekconsumptie van in mijn karretje. Pas bij het vullen van de ontbijttroggen viel me de andere ochtend op dat de Crok & Chok in de verste verte niet lijkt op Coco Pops en nadere bestudering van het kartonnen omhulsel leerde inderdaad dat het hier een compleet ander product betreft.

Niet in mijn eerste leugentje gestikt, hield ik in eerste instantie voor dat het hier oude wijn in nieuwe zakken betrof, waarmee ik enig uitstel won in hun neiging om de Crok & Chok verontwaardigd van zich af te schuiven. Aarzelend werden de eerste hapjes genomen, kwam het eerste milde commentaar los (‘mwah, gaat wel’) en niet lang daarna was er zelfs sprake van een volledige overgave aan Crok & Chok.

Totdat, houd u vast lezer, er op een nog kwadere dag opeens geen Crok & Chok meer in mijn huissupermarkt te bekennen was en mijn bloedjes van kinderen in opstand kwamen tegen mijn – noodgedwongen – terugkeer naar de Coco Pops. Die lustten ze niet meer. Eerst verbale, maar later ook bloedige gevechten ontsponnen zich rond de ontbijttafel om de schamele restanten van het laatste Crok & Chok-pak, waarbij ik mij als een machteloze mediator handenwringend tussen beide kemphanen probeerde te werpen.

De sfeer werd er niet beter op toen in de dagen daarna bleek dat er in een straal van tien kilometer rond onze woning geen pak Crok & Chok meer te bekennen was.

Na het overhoeds uit het assortiment nemen van de Pringles Light en de Dropfruit-duo’s door mijn favoriete supermarkt, is dit andermaal een voorbeeld van hoezeer we voor ons levensgeluk afhankelijk zijn geworden van de grillen van het grootwinkelbedrijf.

Uit de krant van 14 oktober 2010.