Bereik

Een dag eerder heb ik zo’n bijdehand Frans kereltje nog wijsgemaakt dat ik een raketschild op het dak van mijn auto zette. Het gezoem waarmee de elektromotor het witte paneel van de Snipe een keer ronddraaide, naar achteren kantelde en met enkele laatste schokjes in positie bracht, maakte dat nog behoorlijk geloofwaardig. Het klonk ook beter dan het stillen van mijn honger naar bereik, waarin de satellietontvanger op de camping moet voorzien.

Er zijn mensen die vakantie beschouwen als de periode waarin ze zich van de wereld losmaken. Geen tv, geen radio, geen krant, hooguit een mobiel waarmee één keer in de week naar het thuisfront wordt gebeld (‘Alles goed? Hoe is het weer?’) om te voorkomen dat de ANWB-Alarmcentrale zich in geval van nood het lazarus zoekt.

Zelf word ik nerveus van het idee dat de wereld buiten mij om maar gewoon zijn gang blijft gaan. Met bomen, huizen of bergen die op kampeerplekken het zicht op het zuidoosten ontnemen, krijg ik het benauwd. In de jaren dat ik nog met een analoge schotel door Europa trok, was het radeloze, handmatige zoeken naar de Astra-satelliet zowel een bron van ergernis als vermaak voor mijn medereizigers. Nu is er de Snipe; een draagbare, zelfrichtende ontvanger die het getob met schotel en statief overbodig maakt. Het Journaal en de Tour zijn mijn belangrijkste doelen. Nu alleen nog bereik.

Qua techniek heb ik de tijd aan mijn zijde. Van het doodschieten van Pim Fortuyn moest ik nog door een collega via sms op de hoogte worden gesteld. Maar de dood van Amy Winehouse en de moordpartij van Anders Breivik maakte ik dankzij satellietschotel en Twitter bijna live mee. Vanuit mijn slaapzak kan ik tegenwoordig alle vaderlandse dagbladen nog voor het ontbijt downloaden op mijn iPad.

Natuurlijk, er is ook in de rest van het jaar veel narigheid in de wereld. Maar rampspoed in vakantietijd blijft me altijd nadrukkelijk bij.

Het is 38 graden als we ons op 17 juli installeren op een camping bij Saint Jean de Luz, tegen de Frans-Spaanse grens. Een plekje in de schaduw is prima, heb ik tegen het meisje van de receptie gezegd. Daarom sta ik nu handenwringend naar mijn Snipe te kijken, die bijna duizelig wordt van het rondjes draaien om een gaatje in het bladerdak te vinden.

Pas als ik de ontvanger aan de overkant van het pad op een vrije kampeerplek heb gezet, hoor ik achter me in de caravan het vertrouwde finishverslag van de Tour de France. Ongewoon kort, want de uitzending wordt afgebroken voor een extra Journaal.

Er is een vliegtuig van de radar verdwenen, ergens boven Oekraïne.

Ik heb bereik. En het komt genadeloos binnen.

Uit de krant van 24 juli 2014.