Ze is een beetje (WAT ZEG IK, EEN BEETJE?) doof, maar had net zo goed blind kunnen zijn, zo trefzeker vindt mijn moeder haar weg in het labyrint van zerken op begraafplaats Duinrust. Hier zet ze een bloempot recht, daar veegt ze met haar zakdoek een vogelpoepje van een steen. In striemende hagelbuien lopen we van Grote Piet naar Kleine Piet en van Dick naar Dirk. Haar ouders hebben voor de naamgeving van hun kinderen nooit de originaliteitprijs gekregen. Mijn moeder heet Pietje.

Meer lezen