Even dreigt het toch nog mis te gaan. In het gangpad van stelling 20, vak 01, kan mijn wederhelft de rode sloop van een kussentje dat zo schattig staat op de Beddinge Resmo – een 3-zits slaapbank – niet vinden. Met de berusting van een echtgenoot die tegen zijn zin is meegesleept, hang ik over onze stapelwagen waarop zich al een Strind (tafeltje) en een Hemnes (tv-meubel) bevinden, en kijk toe hoe haar ogen met toenemende vertwijfeling over de vakken gaan. ,,Boven lag ie nog wel”, zegt ze, een weetje dat wordt beaamd door een employee achter een statafel met computer. En ja, dan moet je in een stief half uur weer de hele winkel door om zo’n ding te pakken te krijgen. Zo werkt dat bij Ikea.
Maand: november 2015 (Pagina 1 van 3)
Voor de groothandel in gevoelens zijn we allebei niet in de wieg gelegd. Kleine zelfstandigen in emoties zijn we, mijn dochter en ik, die hun koopwaar maar moeizaam uitventen. Daarom kan ik het ook zo goed begrijpen dat ze opa liever een brief schrijft, dan hem te vertellen hoeveel ze van hem houdt. Geen afscheidsbrief, benadrukt ze in de eerste zin, want ze hoopt hem nog heel lang bij zich te houden. Maar eigenlijk weten opa en zij wel dat dit ijdele hoop is. Met een verbijsterende snelheid wordt zijn lijf aangetast door tumoren die zich, ook voor de medici, zo lang verborgen hebben gehouden.
De crisis in de bouw is bij me aan tafel geschoven. De man van de parketshop weet bij de koffie precies te vertellen welke aannemers, toeleveringsbedrijven en doe-het-zelfmarkten bij ons in het dorp op omvallen staan. We nemen er een plak cake bij om de gepaste stilte die op deze sombere vooruitzichten volgt, in een begrafenisstemming weg te kauwen. ,,En wat doet u eigenlijk voor de kost?”, wil mijn tafelgenoot tussen twee happen door weten.
Op het formulier waarmee ik het kastje voor een 24-uursbloeddrukmeting moet ophalen bij het paramedisch centrum, heeft de huisarts een kruisje gezet in het blokje ‘witte jassen’. Het vermoeden bestaat dat mijn hypertensie vooral is toe te schrijven aan de angst voor verpleegkundigen, artsen en andere lieden die binnen het spectrum van de gezondheidszorg opereren. ,,Dat is een dokterseufemisme voor ‘loser’!”, zet mijn dochter (derdejaars student geneeskunde) me via Twitter op mijn plek.
Het hoofd van de historicus is een doos met Legosteentjes. Als hij zijn mond opentrekt, bouwt hij verbaal een huisje, een brug of een bankgebouw. En als hij zich ’s avonds, op de achterbank van een auto, door een student naar huis laat rijden, breekt hij het weer af. Om de volgende dag met al die blokjes weer wat nieuws te bouwen.
Vaardige handen tillen de vrouw op de brandcard, die half in de slaapkamer en half in de hal van haar appartement is geparkeerd. Op de wekelijkse zondagochtendvisite hebben de kinderen haar doodziek in bed aangetroffen en de mannen van de ambulancedienst vinden het raadzaam haar naar het ziekenhuis te brengen. Op weg naar de lift trekt ze het zuurstofkapje van haar mond en fluistert tegen één van haar dochters: ,,Zet even een bakje koffie voor Onze Dick. Er staat ook nog een stuk vlaai.”
Aan boord van de logger waarop mijn vader in de jaren ’50 voer, werd nog wel eens een vliegtuigbom opgevist. Tussen de tongen en scholletjes in plofte dan zomaar een Engelse 500-ponder op het dek, roestig van het zeewater en overdekt met alg. Het projectiel werd naar een plekje onder de brug gerold waar het niet in de weg lag en de rest van de visweek diende als bankje wanneer de bemanning toe was aan een rokertje. Pas nadat op vrijdag de vangst in de markt was gezet, het dek was afgespoten en de schipper aan de havenmeester liet weten: ,,O ja, er ligt ook nog een vliegtuigbom aan boord”, brak de pleuris uit. Visafslag ontruimd, scheepvaart stilgelegd, vliegverkeer omgeleid en meer politie en militairen op de been dan bij het uitbreken van de Derde Wereldoorlog.
Van alle momenten om je zwembroek kwijt te raken, is de zondagavond voor de maandagmorgen dat je om 09.00 uur moet afzwemmen voor je B-diploma misschien wel het ongeschikst. Mijn zoon (8) weet zeker dat hij hem de vorige les nog in zijn rugzak heeft gestopt en mijn vrouw weet al net zo zeker dat ik – als gevolg van bezuinigingen van de gemeentelijke overheid op het busvervoer gebombardeerd tot ‘zwembad-rijouder’ – dat niet heb gecontroleerd. Voor zoekgeraakte spullen van je kinderen heb je als vader een ministeriële verantwoordelijkheid: je hebt het niet gedaan, maar je krijgt toch de schuld.
Opvoeden is de overtuiging uitstralen dat je alles onder controle hebt. ,,Wat kan er nu misgaan?”, zeg ik tegen mijn vrouw. ,,Hij loopt de honderd meter van school naar huis, doet de deur open met zijn eigen sleutel, haalt zijn bolletje onder het cellofaan vandaan, schenkt een glas Yokidrink voor zichzelf in en gaat voor de tv zitten.” Mijn eega kijkt zorgelijk. ,,Je weet hoe hij is. Dan gaat hij zo op in dat programma, dat hij helemaal vergeet om weer naar school te gaan.” Maar ook daarin heb ik voorzien. ,,Om kwart over één bel ik hem op, om hem eraan te herinneren dat hij om halftwee op school moet zijn.”
Ze is een beetje (WAT ZEG IK, EEN BEETJE?) doof, maar had net zo goed blind kunnen zijn, zo trefzeker vindt mijn moeder haar weg in het labyrint van zerken op begraafplaats Duinrust. Hier zet ze een bloempot recht, daar veegt ze met haar zakdoek een vogelpoepje van een steen. In striemende hagelbuien lopen we van Grote Piet naar Kleine Piet en van Dick naar Dirk. Haar ouders hebben voor de naamgeving van hun kinderen nooit de originaliteitprijs gekregen. Mijn moeder heet Pietje.
