Ouders van opgroeiende kinderen hoeven voor hun psychotherapie de deur niet uit. Ze gaan dagelijks aan de eettafel in analyse. Dit keer neemt mijn eega op de virtuele sofa plaats. De dienstdoende psychiater is mijn 12-jarige dochter. Haar analyse luidt: “Mijn moeder is huiswerkgestoord. Ze kan het niet aan dat ik op de middelbare school zit.” De weg naar genezing is geen gemakkelijke. Morgen eerst maar weer een vervolgconsult.
Maand: oktober 2015 (Pagina 2 van 2)
De dood door onderkoeling schijnt een hele milde te zijn. Als de temperatuur van je lichaam daalt tot een graad of 33, stopt het rillen vanzelf en glijd je weg in een sluimerige toestand. Nog weer een paar graden lager verlies je het bewustzijn, zodat je niet meer merkt dat er nóg vijf graden lager hartritmestoornissen optreden en dat je motortje er bij een graad of 20 helemaal mee stopt. Het vredige gevoel dat drenkelingen van de Titanic in de Noordelijke IJszee aan deze wetenschap hebben ontleend, probeer ik op te wekken als ik in bed de steenkoude voeten van mijn vrouw tegen me krijg aangeduwd. Ik voel hoe langzaam alle warmte uit mijn lijf wordt gezogen.
Het had kantoorhumor kunnen zijn, als de woorden niet waren doordrenkt van een zorgelijke ondertoon. ,,Waar doe jij het over?”, vraagt mijn vrouw aan de collega die tegenover haar zit. Hun ellebogen rusten op het bureaublad, twee paar handen met de vingertoppen gevouwen rond een plastic bekertje automatenkoffie. ,,Over Engelse volbloeds, en jij?” Mijn eega slikt voorzichtig een slokje weg. ,,De Titanic.” Haar collega knikt en dan zwijgen ze, hun lippen getuit tegen het opstaande randje van het plastic. Allebei met hun gedachten bij de spreekbeurt die ze moeten voorbereiden. De collega voor haar dochter. Mijn vrouw voor onze zoon.
Als je alleen ervaring hebt met rugzakken van Eastpak, is zo’n knapzak even wennen. Wat begon als een scène uit Swiebertje, wordt al gauw Laurel & Hardy. De in klederdracht gehulde mevrouw in het kassagebouw annex winkeltje van Archeon kijkt paniekerig toe hoe bij elke beweging van weer zo’n 10-jarige met een knoestige stok en zakdoek over zijn schouder, haar breekbare handel van een tafel of schap dreigt te worden geveegd. In een hoekje staan twee van de groep afgedwaalde partijgangers met hun vette vingers glimmend gepoetste Romeinse helmen te passen en weer twee anderen gaan elkaar te lijf met houten zwaarden die ze uit een standaard hebben getrokken.
Te veel euforie over een vrije dag – er is iets van een studiebijeenkomst voor alle leraren van zijn school – kan je ook opbreken. Als mijn zoon aan de eettafel beschrijft hoe hij die avond laat naar bed wil, om de volgende morgen een gat in zijn (in ledigheid door te brengen) dag te slapen – er hooguit eventjes uitkomt om zijn zus, die wel naar school moet, met een grijns op zijn gezicht uit te zwaaien – concludeert mijn eega dat het tijd wordt om hem de edele kunst van het stofzuigen bij te brengen.
Voor de kardinaaltetra’s is het ook feest. Normaal gaan ze voor 1,50 euro per stuk over de toonbank, maar op Dierendag doen ze tien voor een tientje. “Doe mij er maar tien”, zei ik tegen één van de winkelmeisjes, die er zo jong uitzien alsof de neringhoudster ze ook per tien heeft ingekocht. Maar dat blijkt een misverstand. “Mááááááám!!!!”, krijst ze door de winkel. “Wat was er ook alweer met de tetra’s!!?? O ja, ik weet het alweer. Daar kan je alleen een oneven aantal van kopen, anders wordt er eentje uit de groep gezet.” Ik kijk haar verbaasd aan. “Maar waarom verkopen jullie er dan tien voor een tientje?” Ja, dat weet ze ook niet. “Hoeveel heeft u er nog thuis? Drie, misschien? Dan zou het kunnen.” Ik schud m’n hoofd. “Nee, nog maar twee.” Ze slaat haar ogen mismoedig naar de vloer. “Doe er dan maar negen”, zeg ik, om uit deze gruwelijke impasse te komen.” Een tetra die verstoten wordt, wie wil dat nu op zijn geweten hebben?
In het puberbrein zijn de hersengebieden die gevoelig zijn voor beloningen al sterk ontwikkeld. Maar er is ook nog zoiets als de tijdgeest. ,,Zoon, we moeten praten”, zo begin ik het slechtnieuwsgesprek met mijn jongste nazaat. ,,De wereldwijde crisis waarin het internationale bankwezen ons heeft gestort, nopen ook mij op microniveau tot impopulaire maatregelen. Met ingang van heden is je bonus voor elk gescoord punt in een basketbalwedstrijd ingetrokken.”
Het leven wordt er niet overzichtelijker op. Neem nou de krik, die ik uit een nog nooit geopend luikje in de kofferruimte van mijn auto haal. Het ding – formaat rookpotje met een paar vreemde uitstulpingen – lijkt onmogelijk in staat een voertuig van 2000 kilo ook maar een centimeter van de grond te krijgen. En als ik ook nog bij de eerste zin van de gebruiksaanwijzing de draad kwijtraak – ‘Place Jack at proper jacking location’ – hak ik, na een paar keer schichtig om me heen te hebben gekeken, de knoop door. Alleen de buurvrouw die met haar bezem de bladeren van de stoep veegt, ziet hoe ik mijn fietspomp op het ventiel van de lekke band van mijn auto aansluit. Vrouwen vinden daar niks vreemds aan.
