Veertien was ik, toen Bruce Springsteen het predikaat ‘De toekomst van de rock-‘n-roll’ kreeg opgeplakt. ‘Thunder Road’ en ‘Backstreets’ geselden wekenlang de bakelieten draaitafel in mijn knapenkamer. Broeierige muziek over de zelfkant van de Amerikaanse samenleving, urenlange ritten in roze Cadillacs en hopeloze liefdes. ‘Tramps like us, baby we were born to run’, zong Springsteen. En de puisterige mavoscholier die ik was, geloofde het graag.

Meer lezen