Het had kantoorhumor kunnen zijn, als de woorden niet waren doordrenkt van een zorgelijke ondertoon. ,,Waar doe jij het over?”, vraagt mijn vrouw aan de collega die tegenover haar zit. Hun ellebogen rusten op het bureaublad, twee paar handen met de vingertoppen gevouwen rond een plastic bekertje automatenkoffie. ,,Over Engelse volbloeds, en jij?” Mijn eega slikt voorzichtig een slokje weg. ,,De Titanic.” Haar collega knikt en dan zwijgen ze, hun lippen getuit tegen het opstaande randje van het plastic. Allebei met hun gedachten bij de spreekbeurt die ze moeten voorbereiden. De collega voor haar dochter. Mijn vrouw voor onze zoon.

Meer lezen