Ooit was het voorbehouden aan galeislaven, aspirant-skinheads en dronken studenten die een weddenschap hadden verloren. Maar nu zie ik overal om mij heen eerzame huisvaders hun haar kammen met de tondeuse op standje 2. De volledige overgave in de strijd tegen oprukkende kaalheid. ,,Maar bij u”, zegt het leuke blonde meisje dat me knipt, ,,is dat nog echt niet nodig, hoor.”Niettemin was het onverstandig haar thuis met gepaste trots te citeren in het bijzijn van wat ik als ‘voorheen mijn dierbaren’ beschouw.
Maand: oktober 2015 (Pagina 1 van 2)
De menselijke kanonskogel en de menselijke maat zijn ingeburgerde begrippen. Maar de menselijke doggybag heeft het nog niet tot de Dikke Van Dale geschopt. Thuis voel ik me wel geaccepteerd door mijn gezinsleden, bij wie ik me ook niet hoef op te dringen. Maar zeker in openbare eetgelegenheden heeft mijn optreden altijd iets heimelijks. ,,Eet je dat niet op?”, fluister ik dan tegen iemand die al een kwartier gedachteloos in een halve entrecote zit te prikken.
Het is altijd mooi om te zien hoe we in dit land op een volwassen manier omgaan met de opvang van wilde dieren. ,,Lekker dooreten, hoor. Goed zo. Smakkie, smakkie, smakkie.” Nee, dit heb ik niet extra aangezet voor een drollig stukje in de krant. Het is een letterlijk citaat uit de mond van Lenie ’t Hart, die elke zieke zeehond toespreekt alsof ze boven het wiegje van een zuigeling hangt.
‘Apple is voor meissies, riep jij toch altijd? Maar gisteravond wel zitten kwijlen bij dat horloge, zeker? Ja, jij bent een gadgetmannetje, ik weet het. De halve wereld keek er al weken zenuwachtig naar uit, als kleuters naar het sinterklaasfeest. En slaat nu de handen stuk voor een veredelde hartslagmeter.
Geef mij het zout eens aan, als je wilt?
Met argusogen kijkt ze naar de caravan waaruit – behalve een slinger om de pootjes uit te draaien, een schotel en 25 meter elektriciteitsdraad – ook meteen twee plastic minidoeltjes tevoorschijn komen. Een half uur lang blijft ze onopvallend rondhangen totdat alles waterpas en op de Astra-satelliet gericht staat, waarna haar eerste moment van glorie aanbreekt. Nog voordat de aftrap is verricht voor de eerste wedstrijd tussen de jeugd (twee neefjes, mijn dochter en mijn zoon) en de bejaarden (zoals mijn vrouw, mijn zwager en ik door de tegenstander worden aangeduid) wordt ons in afgemeten Duits duidelijk gemaakt dat balspelen hier niet zijn toegestaan. Ik laat me tevreden in mijn ligstoel zakken. ,,Ik zei toch dat dit een kindonvriendelijke camping was? Kan iemand even m’n boek en een bokbiertje aangeven?”
Een bevrijding, noemt mijn wederhelft het, als we ter hoogte van Maasbracht in de file staan zonder twee chagrijnige kinderen op de achterbank. Hier is afgelopen nacht een vrachtwagen gecrasht en de mannen van A naar Beter nemen er van A tot Z de tijd voor om de boel te repareren. ,,Hadden we niet…”, begin ik ongeduldig, maar mijn eega gaat er eens lekker voor zitten, met de kousenvoeten op het dashboard. Heerlijk!
Als de schichtige buurman van Hyacinth Bucket sluip ik behoedzaam langs de kleine caravan die vlak naast het paadje naar het toiletgebouw staat. Maar met hetzelfde instinct dat ijsberen in staat telt hun jong tot op kilometers afstand te ruiken, verschijnt mijn moeder op het juiste moment in de deuropening van haar Beijerland Sprinter. ,,Wil je nog een karbonaadje? Anders moet ik hem weggooien.”
Veertien was ik, toen Bruce Springsteen het predikaat ‘De toekomst van de rock-‘n-roll’ kreeg opgeplakt. ‘Thunder Road’ en ‘Backstreets’ geselden wekenlang de bakelieten draaitafel in mijn knapenkamer. Broeierige muziek over de zelfkant van de Amerikaanse samenleving, urenlange ritten in roze Cadillacs en hopeloze liefdes. ‘Tramps like us, baby we were born to run’, zong Springsteen. En de puisterige mavoscholier die ik was, geloofde het graag.
Achter een krachtige vrouw staat vaak een schlemiel. Denk maar eens aan Margaret Thatcher, koningin Wilhelmina en Willeke van Ammelrooy. Maar er zijn ook krachtige vrouwen die hun echtgenoot aanvullen op een miniem onderdeel dat hij niet helemaal beheerst of dat hem niet interesseert. Marianne van Hanegem, schiet me te binnen, die voor Willem over de contracten onderhandelt.
Als de rode lamp boven de zelfscankassa begint te branden, verschrompelt mijn zelfvertrouwen tot formaat bonuskaart. ‘Er is een medewerker onderweg’, meldt het scherm in de bedrieglijke vriendelijkheid van de lichtblauwe huiskleur. De enige muppets die het bedrijf nog in voorraad heeft, staan voor de derde achtereenvolgende week klaar om mijn drie zorgvuldig volgestouwde tassen vol weekendboodschappen tot op het laatste product leeg te halen. ’s Lands grootste kruidenier probeert me kapot te maken.
