Aan mijn fiets kan het niet liggen, want die is van het huismerk van Lance Armstrong. Maar toch krijg ik na twintig kilometer in de door hem bedachte Ride for the Roses een lekke band. En ik ben niet de enige, als in het eerste half uur van deze tocht de regen met bakken uit de hemel komt. Lekkebandenweer. Ik geloof wel dat ik de enige ben die bij het oppompen van z’n reservebandje meteen wéér met een lekke band staat. Aan de zijkant van de buitenband zit een scheurtje, waar het rubber als kauwgom uit twee tienerlippen naar buiten stulpt en met een dof knalletje kapot klapt. Zoals de meeste fietsers heb ik wel twee binnenbandjes, maar geen buitenband bij me. En zo loopt na drie kwartier mijn Ride for the Roses met deze sisser af.
Maand: september 2015 (Pagina 3 van 3)
Er zijn maar weinig instanties die de moed hebben een oproep te sturen om je binnen twee dagen ergens te melden. Het leger in oorlogstijd, schiet me te binnen. Of het openbaar ministerie, als je niet terugkomt van proefverlof. En de afdeling Jeugdgezondheidszorg van de GGD, natuurlijk.
Het lijstje van dingen die ze ooit willen doen, bevat voor ouders verontrustende zaken als ‘een keer dronken worden’. Maar mijn 14-jarige dochter en haar vriendinnen hebben ook landen genoteerd die ze nog een keer willen bezoeken en andere, soms triviale en hele dagelijkse activiteiten. ,,Een augurk eten”, staat er onder meer op het lijstje van mijn oudste nazaat. Ze huivert bij de gedachte, maar je moet het gedaan hebben. Al is het maar één keer in je leven.
Het begint met de vraag of we die avond ‘Wie is de mol?’ voor hem willen opnemen. Waarom? Onze zoon schudt zijn hoofd bij zoveel onbenul. ,,Dat begint om half negen en dan moet ik naar bed.” Zijn favoriete programma van dit moment ziet hij dan wel op een ander moment. Het zal de vertedering zijn om zoveel plichtsbesef die mijn eega doet antwoorden: ,,Als je zorgt dat je je pyjama aan hebt, mag je nog wel even kijken.” Maar voor lankmoedigheid is in een strakke opvoeding geen plaats. Onze gezinsvoogdes grijpt onverbiddelijk in. ,,Belachelijk! Hij zegt toch zelf dat hij om half negen naar bed moet? Dan laat je hem toch niet opblijven!” Mijn vrouw en ik buigen verlegen het hoofd. Weer iets dat we helemaal fout doen.
De beste vacatures staan tegenwoordig op monsterboard.nl, maar hij solliciteert nog op de ouderwetse manier. ‘Geachte meneer of mevrouw, Uw advertentie in De Koerier van vanmiddag wekte mijn bijzondere belangstelling, omdat het door u aangeboden werk goed bij mij past.’ Ik kan de Arbeidsinspectie geruststellen, het is niet de bedoeling dat mijn zoon (10) wordt aangenomen. In mijn hoedanigheid van hoofd interne opleidingen – sectie typecursussen – binnen ons gezin, moet ik erop toezien dat hij foutloos overtypt wat het Instituut Pica rechtstreeks uit het script van het hoorspel Bommel lijkt te hebben gekopieerd.
