De eerste keer dat ik bloed en urine ter observatie moest afstaan, parkeerde ik mijn kekke mountainbike tussen de rollators en de scootmobielen. De wachtkamer van het laboratorium dat zich had gespecialiseerd in de analyse van lichaamssappen, was verworden tot een hangplek voor ouderen. Velen van hen kwamen hier elke dag: tegenover wat klein ongemak stond een hoop gezelligheid. En gratis koffie. In de anderhalf uur dat ik op mijn beurt in de prikstoel wachtte, werd ik – montere beginveertiger – door de senioren bekeken als de gangmaker op het verkeerde feest. Hún feest.

Meer lezen