De trap in de woonkamer is het overslagstation van alles wat van beneden naar boven moet. Op de treden kom je de gekste dingen tegen: half afgebouwde Legovoertuigen, vuile kledingstukken, lege cd-doosjes en rugzakken met gymspullen. Wie naar boven moet, neemt mee wat er op de trap staat, is de ene ongeschreven regel. De andere is dat wie naar beneden komt zonder goed uit z’n ogen te kijken, z’n nek breekt. Maar vandaag is daar geen kans op. Er liggen alleen twee stofdoeken op de trap. Twee stofdoeken? Mijn zoon kijkt ernaar als een marsmannetje naar de Spirit die uit zijn sonde rolt. “Dat zijn stofdoeken”, helpt zijn moeder bij het besef der dingen. “Geef er ook maar eentje aan je zus. Dan kunnen jullie even je eigen kamer afstoffen.”
Totale verbijstering.
