Net als al die andere jongens die kromgebogen over hun stuur naar school trapten, was ik ooit Eddy Merckx of Joop Zoetemelk. Maar op weg naar de redactie ben ik nu vooral mezelf, Dick van der Plas, begenadigd wielertoerist die dit jaar op één dag de Col du Glandon, de Telegraph, de Galibier en de Alpe d’Huez reed, zijn naam verbond aan de Amstel Gold Race en Limburgs Mooiste en deze zomer de toppen van Italiaanse Dolomietenreuzen bedwong. Zelfs al rijd ik met de rem erop, niemand komt me voorbij in de straffe tegenwind waar ik – o, pardon, neem me niet kwalijk, mevrouw – zojuist toch ben ingehaald door een rijzige dame met een grijs knotje op een fiets met trapondersteuning.
Maand: september 2015 (Pagina 1 van 3)
Een bevriend echtpaar schakelt over op het Engels, bij zaken die niet voor kleine kinderoren zijn bestemd. Maar wij – de twee nazaten en ik – kunnen heikele digitale kwesties aan de eettafel gewoon in het Nederlands doornemen, in de wetenschap dat het bevindelijke deel van ons gezin overtuigd digibeet is. ,,Jongens, Call of Duty Modern Warfare 2 is uit voor de Xbox360. Via Torrent te downloaden op Pirate Bay.” Of: ,,Shit, we zijn met onze modified controller door Microsoft gebanned van Xbox Live.”
Zelf vond hij dat wij ook wel wat beter hadden mogen opletten, maar een feit is dat – tien minuten nadat onze zoon naar school is vertrokken – zijn brood en pakjes drinken nog op het aanrecht staan. Geld heeft hij ook niet bij zich, noch een telefoon, want die heb ik boven op zijn bureau zien liggen. De geschokte ouders kijken elkaar aan met de mengeling van verbijstering en ongeloof die in coachingskringen de Gerard Kemkers-blik heet.
Mijn oren fluiten nog na van tweeënhalf uur rockmuziek, maar ik ben niet doof. ,,Ik wou dat we hem mee naar huis konden nemen”, hoor ik een van de twee zestienjarige meiden op de achterbank van mijn auto zeggen. We rijden met z’n drieën weg van Ahoy’ in Rotterdam en degene die daar – achterin, althans – zo node bij wordt gemist is Brian May, gitarist van Queen waarvan we zojuist een concert hebben bijgewoond. Wat moeten die bakvissen met een man van 61? Van ‘Love Of My Life’ alleen de akkoorden doornemen, mag ik hopen.
Het is een geheim genootschap van twee man dat in gewijde stilte de trap opklost. Mijn zoon (5) en een vriendje zijn op weg naar de computer op zolder, maar de tussenstop op de eerste verdieping is minstens zo interessant. Bij de deur van de badkamer blijven ze allebei staan. “Kijk”, zegt mijn zoon, op de fluistertoon van een LPF-lid dat voordraagt uit de werken van Pim, “een werkman.”
Om de uitkomst van bepaalde processen te voorspellen, hoef je bij ons thuis geen natuurkundige te zijn. Als mijn dochter met een vriendin naar haar kamer loopt en een minuut later wordt gevolgd door mijn zoon, tel ik in gedachte al terug van tien naar nul. Bij nul – ik hoef niet eens naar zolder om het te controleren – loopt hij ongevraagd bij de meiden binnen, vraagt wat ze aan het doen zijn, hoort dat hij moet ophoepelen, weigert hieraan gehoor te geven, krijgt een boek naar zijn hoofd gesmeten, gooit wat terug en wordt uiteindelijk bij kop en kont naar buiten gewerkt. Pas dan is het ook voor mij altijd even afwachten: óf hij begint te janken óf hij steekt zijn repertoire van nieuw verworven scheldwoorden af.
De eettafel is ook de uitgelezen plek voor medische en taalkundige theorieën.
,,Oldtimer”, zegt mijn zoon van negen, ,,is Engels voor Alzheimer.” Hij wil dat nog wel even toelichten: ,,Old is hetzelfde als alt, en timer is hetzelfde als uh…”. Ik help hem weer even op gang. ,,Hetzelfde als heimer.” Zo is het. Zijn oma zou dus net zo goed de Ziekte van Oldtimer kunnen hebben. Maar zoals alle nieuwe theorieën, valt ook deze onmiddellijk ten prooi aan naargeestige critici. ,,Je bent gek”, zegt zijn zus (14).
Wat was het de afgelopen jaren zalig toeven, in de luwte van het nog zo primitief ontwikkelde karakter van mijn zoon. Opgroeien gaat bij hem met zoveel consternatie gepaard, dat ik mij in ons gezin als vanzelfsprekend aan de goede kant van de as van het kwaad wist. Maar die tijd is voorbij. Mijn jongste nazaat blijkt over een eigenschap te beschikken die niet in mijn genen zit. Hij is attent.
Het water in de kuil die plotseling voor me opdoemt heeft de donkergele kleur van de diepzee. Ik denk nog net twee makrelen en een kabeljauw te zien wegschieten, als mijn voorwiel in het gat duikt, zich vastboort in een muur van zand, het achterwiel omhoog komt en ik uit de pedalen wordt gelanceerd met een kracht die straaljagerpiloten als 3G omschrijven.
Een spraakleraar is nog geen taalleraar. Om dat te onderstrepen, wijst de logopedist van mijn zoon naar een plaatje in het boek dat hij aan hem gaat voorlezen. “Kijk, hun gaan op vakantie”, zegt hij. Op de achtergrond krimpt een vrouw, taalpuriste en niet helemaal toevallig mijn echtgenote, in elkaar.
