Tijdens de negen maanden dat een zwangerschap duurt, mag het lichaamsgewicht van een vrouw geleidelijk met 10 tot 15 kilo toenemen (‘eet niet voor twee, eet dubbel zo gezond, zorg er wel voor dat je geen honger hebt’). Met toenemende verontrusting zie ik elke ochtend hoe mijn bijna 13-jarige dochter het gewicht dat haar seksegenoten – op veel latere leeftijd, mag ik bidden – normaal in en rond de buik torsen, met een moeizame beweging in één keer op haar rug slingert. Veertien kilo, woog haar Eastpak vanmorgen. Maar maandag is dan ook letterlijk de zwaarste dag in haar leven als brugklasser.
Maand: augustus 2015 (Pagina 1 van 3)
Als – na enkele martelende uren met een volle blaas op een ijskoud luchtbed, het gelal van dronken feestvierders en andere onbestemde geluiden – uiteindelijk iets van een halfslaap over ons komt, wordt het tentje gevuld met het erbarmelijke geloei van een vaars in barensnood. Nee, je moet een dag voor de 150 kilometer lange fietstocht van Boogie’s Extreme je heil zoeken op een Limburgse kampeerboerderij.
![broodtrommel-sandwich---lichtblauw---nl017lb---pt[0]](http://dickvanderplas.nl/wp-content/uploads/2015/08/broodtrommel-sandwich-lichtblauw-nl017lb-pt0.jpg)
De mail waarin een lezeres ons geamuseerd maar toch ook toenemend bezorgd uitlegt dat het aanleren van zelfstandigheid een onderdeel van de opvoeding is, leidt daags daarna al tot een scherpe koerswijziging in ons gezin. ,,Ik ga hem niet meer in alles achterna lopen”, zegt mijn eega, op wat luidere toon dan ik ’s morgens van haar gewend ben. Ze loopt van de ontbijttafel richting de keuken, maar houdt plotseling stil bij de achterdeur als ze ziet dat de brooddoos en pakjes drinken van onze zoon nog op de mat staan. ,,O, nu is hij weer zijn eten vergeten”, kreunt ze. En dan, gebiedend, tegen mij: ,,Ga jij het even brengen.”
Grote veranderingen doen zich gelden in de kleinste details. ,,Misschien is het beter dat je voortaan mijn haar niet meer doet”, zegt onze zoon voorzichtig tegen zijn moeder, die in de badkamer net haar vingers steekt in de pot gele gel waarmee ze haar jongste nazaat elke ochtend transformeert van Jan Peter Balkenende-junior in iemand die ook in de 21ste eeuw normaal over straat kan. Tenminste, daar ging ze tot op dit moment vanuit. Op de ochtend van de dag waarop hij zijn eerste gang naar de brugklas maakt, gelden er nieuwe wetten.
Normaal heeft hij een groot incasseringsvermogen, maar de keer dat ik in een column schreef dat mijn vader ’een blauwe maandag’ als visserman had gevaren, sprak hij mij daarop aan.
’Een blauwe maandag?’
Op het paadje van de schuur naar de keukendeur loop ik in het pikkedonker tegen de fiets van mijn dochter aan. Het rijwiel staat dwars over het pad, om te voorkomen dat ik er achteloos aan voorbij kan gaan. En dat blijkt ook de bedoeling. ,,Mijn zadel is kapot”, zegt ze, tussen twee happen roze koek en een op een computerscherm gefixeerde blik door. ,,Je moet er even een ander opzetten.” Kalm blijven, onder dit soort omstandigheden. Dat heb ik wel geleerd. ,,Natuurlijk. Ik haal er even eentje uit het magazijn.”
Met één hand weeg ik de rugzak en met de andere knijp ik in de frêle schouders van mijn 12-jarige dochter. “Ik zal een grote fietstas voor je kopen”, zeg ik tegen haar, met de oplossingsgerichtheid die mij zo kenmerkt. “Dan hoef je dat zware ding onderweg niet op je rug.” Ze kijkt me aan alsof ik zojuist heb voorgesteld om de weg naar school voortaan maar in haar blote kont af te leggen. “Een fietstas!”, spuugt ze uit. “Die heeft niemand!”
Om eens lekker los te komen van zijn werk, had mijn zwager ooit een bevriende ondergeschikte – zo noemen ze dat, bij de politie – meegenomen op fietsvakantie in Spanje. Toen hij de laatste avond van deze trip bekende als een berg op te zien tegen de honderden e-mails die op zijn eerste werkdag op beantwoording lagen te wachten, liet zijn collega monter weten dat hij de inhoud van zijn Inbox altijd ongelezen naar de prullenbak sleepte. Ja, ook – of misschien wel: juist – de berichten van de korpsleiding. Pas nadat een vlieg alle gelegenheid had gehad om een paar honderd eitjes in zijn holle kies te leggen, sloot mijn zwager zijn opengevallen mond.
Zelf ben ik mijn zoon ook wel eens een uur kwijt geweest, dus ik begrijp wel iets van de bezorgdheid in de stem van de moeder die mij door de telefoon vraagt of ‘Kevin’ soms bij ons aan het spelen is. Maar ik weet van geen Kevin. Mijn zoon is thuisgekomen met een klasgenootje dat door mij (het is nog een wonder, hoe ik al die ventjes uit elkaar houd) herkend wordt als ‘Willem’ en dat op mijn vraag of zijn moeder het goed vindt dat hij bij ons komt spelen, bevestigend heeft geantwoord. Mooi, zet je fiets dan maar achterom in de tuin. (Het sleuteltje van zijn slot is afgebroken en het zijn onzekere tijden.)
Die ochtend verliet ik het huis gekleed in een jack van het merk The North Face, een zwart petje op het hoofd met aan de zijkant in rode letters ‘Maratona dles Dolomites’ en daar overheen een Sennheiser-koptelefoon. Verder droeg ik een donkergrijze spijkerbroek en halfhoge, bruine schoenen van Floris van Bommel en bewoog ik mij voort op een zwarte atb van het merk BeOne, type Karma Beach, met achterop een tas van Topeak. Ik was op weg naar mijn werk, maar mocht ik daar nooit aangekomen zijn, dan beschikt u hiermee over voldoende gegevens om een Amber Alert, Twitteroproep of melding via Burgernet de wereld in te sturen.
