Tijdens een uitzending van ‘De Reünie’ was het me al opgevallen: dit is geen wandeling, maar een bedevaart. Een kankerpatiënte liep samen met een vriendin en presentator Rob Kamphues naar de 604 meter hoge klif Preikestolen in het fjordengebied bij Stavanger, Noorwegen. Ze kwam niet eens halverwege.
Maand: juli 2015 (Pagina 2 van 4)
,,Je weet dat we vijf katten hebben, hè? Dan kom je nog wel eens bij de dierenarts. Steriliseren, ontwormen, een knauw bij een katergevecht, man, mijn halve pensioen breng ik bij die gozer. Bij ons in Spanje is het twee keer per werkdag spreekuur. Maar voor spoedgevallen of wanneer je iets vergeten bent, kun je ook voor en na die tijd terecht.
Het is me gelukt. Uit alle honderden tolpoortjes op de snelwegen in Noordwest-Frankrijk heb ik de enige gekozen die de betaalbadge achter mijn voorruit niet kan lezen. De slagboom blijft hardnekkig gesloten voor onze auto plus caravancombinatie, een kaartje om de verreden kilometers bij de automaat af te rekenen heb ik niet en het hokje met de chagrijnige caissière ontbreekt. Achter mij begint een Spaanse buschauffeur ongeduldig op zijn claxon te slaan. ,,Ga jij even vragen of hij vijftig meter achteruit wil rijden”, zeg ik tegen mijn wederhelft.
De pillendoos op tafel heeft het formaat van een ouderwetse letterbak; voor elke dag van de week zitten er zes soorten medicijnen in. ,,En dat is een beetje lastig”, zegt mijn moeder, ,,want het is een 11-daagse reis.” Ze gaat op vakantie met vier vriendinnen, die ook op weg naar de tachtig lentes zijn. Niet met de Zonnebloem, ben je gek, dat is voor oude mensen. Gewoon met de bus, want het vliegtuig is levensgevaarlijk. En nee, ik hoef ze ook niet naar de opstapplaats te brengen. Ze hebben voor morgenochtend half vier al een taxibusje geregeld. Lappen ze alle vijf een tientje, makkelijk zat. ,,Denk jij nou maar om jezelf”, zegt ze tegen me, ,,want jij bent ook de jongste niet meer. Gaat het nu een beetje, met je rug?”
Een dag eerder heb ik zo’n bijdehand Frans kereltje nog wijsgemaakt dat ik een raketschild op het dak van mijn auto zette. Het gezoem waarmee de elektromotor het witte paneel van de Snipe een keer ronddraaide, naar achteren kantelde en met enkele laatste schokjes in positie bracht, maakte dat nog behoorlijk geloofwaardig. Het klonk ook beter dan het stillen van mijn honger naar bereik, waarin de satellietontvanger op de camping moet voorzien.
Een taxi levert ons aan het begin van de avond af op de camping in Gilette, een half uurtje boven Nice. Met onze supermarkttasjes vol boodschappen sjokken we naar onze tent, onder de nieuwsgierige blikken van zestig leden van een ANWB-kampeerrondreis. Als ze horen dat we zo stom zijn geweest om onze auto met pech te laten wegslepen naar een ongetwijfeld louche lokale garagehouder, breekt er bijna een volksopstand uit. ,,We gaan hem halen!”, roepen de senioren met overslaande stem. Het is de tijd dat de angst voor het onbekende er onder ANWB-leden nog goed in zit.
Het tentje van mijn drie neven staat aan de overkant van het grindpad, onder het dichte bladerdek van wat ik bij gebrek aan specifieke biologische kennis maar een boom noem. Een minuut of tien geleden heb ik de rits horen dichttrekken, gevolgd door het doffe, onverstaanbare gemompel van kerels in de postpubertijd die in de slaapzak hun van ledigheid bolstaande dag doornemen. Dan klinkt er geschreeuw, het geluid van een woest opengetrokken rits en het rumoer van twee neven die over elkaar heen naar buiten rollen. ,,Een twaalf! Hij heeft een twaalf gelaten!”, klinkt het in een mengeling van walging en respect over het kampeerterrein in ruste.
De benauwde caravan, waar met behulp van een elektrisch bijzetkacheltje in het toilet een provisorische ‘droogkamer’ voor onze schoenen en jassen is gecreëerd, zijn we ontvlucht voor een autoritje door een landschap dat zich hult in een druilerige nevel. Na ‘Sesamstraat’ en ‘Bassie en Adriaan’ is dit jaar ‘Kinderen voor kinderen’ de topper in het vakantierepertoire.
“Kijk jongens, op die berg! Een grote waterval.”
“Ik zag ‘m het eerst!”
“Wat maakt dat nou uit, wie ‘m het eerst zag. Het is toch geen wedstrijd.”
“Ik zag ‘m het eerst, Maaike tweedst, mama derdst en jij vierdst.”
De geur van gebraden gehaktballen is de voorbode van heugelijke tijden. Op de vooravonden van schoolreisjes of grote vakanties belegde mijn moeder er stapels witte bolletjes mee en later nam ik – voor mijn eigen hoogtijdagen – die gewoonte van haar over. En nu? Nu sta ik voor mijn zoon bolletjes met smeerleverworst klaar te maken. Vindt hij lekkerder, op schoolreisje. En zo maakt de jongste generatie – toch al niet gezegend met veel historisch besef – korte metten met familietradities.
