Van alle vormen van lichamelijk genot kan het rugkrabbelen nog wel in het (semi-)openbaar worden ondergaan. In de opvattingen van mijn zoontje (net vijf) tenminste, want je hoeft maar een vage bekende van hem te zijn of hij komt vertrouwelijk naast je zitten, trekt zijn shirt omhoog, draait zijn romp van je af en vraagt op z’n vertederendst: “Rugkrabbeltjes, alsjeblieft?” De aangesprokene is meestal te verbouwereerd om te weigeren en zodra de vingers plichtmatig over zijn rug gaan, ontlokken ze mijn nazaat geluiden die zich het best laten vergelijken met het gespin van een kat.

Meer lezen