Of ze ons een uurtje met de kinderen alleen kunnen laten, willen mijn echtgenote en haar vriendin weten. We staan op een parkeerplaats in Woolacombe, aan de kust van Noord-Devon. Aan de ene kant lonkt voor onze nazaten de zee, aan de andere kant trekt het winkelcentrum van het stadje aan onze eega’s. Lastig, als je geen keuze hebt. Natuurlijk kunnen ze ons een uurtje alleen laten met de kinderen.
Maand: juli 2015 (Pagina 1 van 4)
Hoe vaak gebeurt het, dat je met de broek op je enkels bijdraagt aan de oplossing van een wereldwijd probleem? Oké, het is niet direct dat je de strijd tegen het terrorisme een stapje verder helpt. Of een bijdrage levert aan een betere verdeling van de welvaart. Maar op het A4’tje op de binnenkant van de deur van het Clivus-toilet van de camping Crossways waarop ik me net heb laten zakken, staat het toch duidelijk: The Clivus dry toilet is found worldwide the sustainable solution to a growing problem.
Net nadat ik met grote stelligheid heb beweerd dat we met de inhoud van deze benzinetank nog wel ‘van hier naar Timboektoe’ kunnen rijden, schokt de auto, stottert de motor en valt hij, na nog twee zwakke kuchjes, helemaal stil. Driehonderd meter verderop zie ik het neonlicht van het tankstation, maar die afstand is alleen te overbruggen als mijn echtgenote de hulp inroept van een breedgeschouderde voorbijganger om ons naar de pomp te duwen. De opgekropte woede ontlaadt zich pas als zij, na het tanken, weer naast mij plaatsneemt. Haar tirade van hier naar Timboektoe eindigt met de zinsnede: “Dit flik je me niet nog eens!”
Van alle vormen van lichamelijk genot kan het rugkrabbelen nog wel in het (semi-)openbaar worden ondergaan. In de opvattingen van mijn zoontje (net vijf) tenminste, want je hoeft maar een vage bekende van hem te zijn of hij komt vertrouwelijk naast je zitten, trekt zijn shirt omhoog, draait zijn romp van je af en vraagt op z’n vertederendst: “Rugkrabbeltjes, alsjeblieft?” De aangesprokene is meestal te verbouwereerd om te weigeren en zodra de vingers plichtmatig over zijn rug gaan, ontlokken ze mijn nazaat geluiden die zich het best laten vergelijken met het gespin van een kat.
Eerst gaven we hem alles wat zijn hart begeert, daarna zeiden we: Nu moet je een baantje zoeken. ,,Waarom?”, reageerde hij, ,,ik heb alles wat mijn hart begeert. Ik heb geen geld nodig.”
Merkwaardig, hoe alledaagse geluiden zich toegang verschaffen tot je droomwereld. Het gesnor van de wekker. De voordeurbel. Het gerinkel van de telefoon. De telefoon? Mijn wederhelft schudt mij ruw uit deze zalige staat van bewusteloosheid. ,,Je telefoon gaat!” De cijfers van de satellietontvanger onder de televisie van onze caravan geven 03.14 uur aan. Het tijdstip waarop via moderne communicatiemiddelen de dood of een ander van buiten komend onheil wordt aangezegd. Mijn hartslag accelereert van 60 naar 180 in 2,8 seconden, ik voel een druk op de borst en mijn keel wordt dichtgeknepen. Mijn eega is er niet veel beter aan toe, zie ik. De telefoon gaat. Maar waar is dat rotding!
Op weg naar de ferry in Hoek van Holland vond ik hem vooral een schijtlaars. Na het eerste half uur van wat onze drieweekse reis naar Engeland en Ierland ging worden, reed mijn zwager weer terug naar huis omdat hij zijn caravanpapieren was vergeten. De caravanpapieren? Daar had niemand mij in de twintig jaar dat ik met dat ding rondrijd, ooit naar gevraagd. ,,Mij wel”, zei hij. ,,Elke vakantie ben ik wel een keer de Sjaak.”
Het was me nog niet eerder van pas gekomen, maar als ik op het randje van ons bad ga zitten kan ik met mijn hoofd een heel eind in de wc-pot afdalen. Zojuist ben ik voor de tweede keer vijftig jaar geworden en dat is me niet in de koude kleren gaan zitten. Een eerstejaars student Geneeskunde die, op weg naar haar domein op onze zolder, de badkamerdeur opentrekt, kan een grijns op het gezicht niet onderdrukken. ,,Zal ik even mijn ‘Diagnostiek van alledaagse klachten’ halen?” Het hoongelach na mijn ‘Ik geloof dat ik iets verkeerds gegeten heb’ ondergraaft nog voor haar allereerste college het vertrouwen tussen arts en patiënt.
Gevaar komt in kleuren, net als angst. Uit dezelfde hoek die ons afgelopen zaterdag Code Oranje beloofde, komt voor overmorgen het donkerste scenario uit de kast: Zwarte Zaterdag. De ANWB en TomTom wisten dinsdag al te melden dat automobilisten in Frankrijk tussen de drie en vier uur in de file zullen staan.
“Ja, ik wil wel wat vertellen, juf. Over onze vakantie in Spanje. Daar heb ik heel veel wijn gedronken. En sangria. M’n moeder zei steeds dat het nu wel genoeg was, maar dan schonk m’n vader altijd nog een beetje bij in m’n glas. Als ie ook voor zichzelf inschonk, ja. Maar ík werd er niet dronken van, hoor. Soms wel een beetje draaierig. Dan ging ik maar een stukje zwemmen, in zee. Met m’n luchtbed. M’n vader lag dan meestal al te slapen. Met z’n mond open. En mama zat altijd te lezen, onder de parasol. Maar als ik te ver afdreef door de wind en de golven, was er een paar keer een aardige meneer die me naar het strand terugduwde.
