Het is een indrukwekkend rijtje: Breda, Brussel, Tournai, Cambrai, Compiègne, Parijs, Orléans, Tours, Poitiers, Angoulême, St. Emilion, Cadillac, Biganon, Dax en Oloron-Ste. Marie. ,,Al een lekker stukje gefietst”, constateert mijn rentenierende vriend tevreden.
Maand: mei 2014
Uren, dagen of, in ons geval, weken op de fiets stellen je in staat om met een zekere distantie naar jezelf te kijken. Daar is zo’n pelgrimstocht ook voor. Dat stemt niet altijd vrolijk. Wat zie ik? Een man van zekere leeftijd van wie de belangrijkste levensader van teflon is, vergezeld door een vriend met een liesbreuk die zo nodig 2500 kilometer door Nederland, België en Frankrijk moeten trappen. Ja, er gaan rare kostgangers naar Santiago de Compostella.
Zelf ben ik vermoedelijk te eendimensionaal om een extra laag aan onze pelgrimage op de fiets toe te voegen. Ik rijd niet om mezelf te bewijzen, het is geen boetedoening voor een losbandig leven, geen eerbetoon aan de medische stand en ik hoef geen donaties op te halen voor de Bond van Wielrenners met een Beperking. Ik ben met mijn rentenierende vriend een stukje aan het trappen. Van mijn huis naar zijn huis. Dat het zijne 2500 kilometer verderop staat, wist ik van te voren. Ik kom er geregeld. Met het vliegtuig, ja.
