Als de schichtige buurman van Hyacinth Bucket sluip ik behoedzaam langs de kleine caravan die vlak naast het paadje naar het toiletgebouw staat. Maar met hetzelfde instinct dat ijsberen in staat telt hun jong tot op kilometers afstand te ruiken, verschijnt mijn moeder op het juiste moment in de deuropening van haar Beijerland Sprinter. ,,Wil je nog een karbonaadje? Anders moet ik hem weggooien.”
Mijn moeder is een feeder. Ze wordt er gelukkig van als ze mensen of dieren in haar omgeving kan volstoppen. Als ze in een willekeurig weidegebied voor de tweede keer hetzelfde rondje loopt, komen paarden, koeien, ezels en geiten bij haar nadering spontaan naar het hek om een pepermuntje in ontvangst te nemen. Olifanten in alle vaderlandse dierentuinen kennen haar van gezicht. En ze is in haar eentje verantwoordelijk voor het probleem van agressieve meeuwen in kustplaatsen omdat ze spontaan dyslectisch wordt van ‘Verboden te voeren’-bordjes.
