santos-fietsenWie niet voor het goede doel rijdt, fietst om te onthaasten. Maar dat lijkt me in mijn geval overbodig. Ik ben van nature heel relaxed, al trekt mijn chronisch hoge bloeddruk zich niks van die wetenschap aan. Alleen nu, bij het bedrijf dat onze vakantiefietsen op de computer in elkaar knutselt, kijk ik iets te vaak op mijn horloge. Mijn rentenierende vriend is met de medewerker van de rijwielfabriek al een klein uur bezig om zijn ideale vervoermiddel samen te stellen. Pas daarna ben ik aan de beurt.

Begin mei stappen we voor vier of vijf weken – dat ik niet precies weet hoe lang, hoort bij het proces – op de fiets om over de Jacobsroute van Nederland naar Spanje te fietsen. Een pelgrimage, al slaan we ruim voor Santiago de Compostella linksaf om bij Burgos verder zuidelijk te rijden. Van mijn huis naar zijn huis, een stukje onder Valencia, dat is het plan. We hebben alleen allebei nog een fiets nodig die geschikt is voor een tripje van 2500 kilometer met 30 kilo bagage.

,,Spacers”, zegt de medewerker, ,,welke spacers wil je?” We hebben ons in het tempo van iemand die alle tijd van de wereld heeft al door frame, kleur, letters, design, voorvork en balhoofdstel gebabbeld. Bij elk onderdeel heeft mijn vriend – een ervaren vakantiefietser die tochten door Zuid-Amerika en Afrika achter de rug heeft – wel een anekdote, een ervaringsdingetje of een discussiepunt. ,,Nou heb ik een keer in Chili…”, begint hij.

,,Wat zijn Spacers?”, vraag ik.

Het gaat om ringetjes onder het stuur en ze zijn er in 1, 2, 3, 5 en 7 centimeter.

Ik neem me voor om straks ‘Het zal me worst wezen’ te zeggen, maar voor mijn vriend is het aanleiding voor een geanimeerd dispuut over de voordelen van 5 boven 3 centimeter.

Ik kijk nog maar eens op mijn horloge. Over een uur moet ik naar mijn werk en we hebben de verlichting, achterdrager, lowriders, spatborden, standaard, slot, pomp, bidonhouders, stuur, stuurpen, handvatten, bar-ends, zadel, zadelpen, crankstel, bracket, remmen, wielen, banden en pedalen nog te gaan. De versnelling is makkelijk, want we nemen een Rohloff, met riem.

,,Geen bel.” Mijn rentenierende vriend begint aan een uitvoerig betoog over de volmaakte rijstijl van de automobilist en de fietsers in het door hem zo geliefde Spanje.

Na bijna twee uur en ruim 4500 euro op de teller is hij klaar.

,,Nu jij”, zegt de medewerker tegen mij.

,,Ik wil wél een bel”, zeg ik. ,,En verder alles hetzelfde als hij.”

Onthaasten?

Ik sta nog maar aan het begin.

 

Uit de krant van 13 februari 2014.