Er is maar weinig voor nodig om mij te veranderen in een dodelijk wapen. Zet me achter het stuur van een auto van bijna 2000 kilo, hang daar een zware caravan achter, houd de klimaatbeheersing op 22 graden en laat me op de cruise control met negentig kilometer per uur naar Italië sukkelen. Binnen een kwartier schuur ik knikkebollend de klinknagels uit de vangrail. Of ik rijd met het hele spulletje – inclusief vrouw en twee kinderen – het talud af.
Er zijn maar weinig momenten in mijn leven dat ik mij in zo’n warme belangstelling van mijn gezinsleden mag verheugen als op de rit van en naar onze vakantiebestemming. Vanaf het moment dat ik de auto start houdt mijn eega – niet in het bezit van een E-rijbewijs, dus ongeschikt om onze sleurhut te trekken – het oog onafgebroken op mij gericht, om me bij de geringste aanvechting de oogluiken te sluiten met een corrigerende tik tot de orde te roepen. Naast haar benen staat een boodschappentas met een inhoud van 45 liter, waaruit urenlang cakejes, winegums, gevulde- en stroopkoeken, Bifi-worstjes en buizen Pringles komen, die ik in mijn gevecht tegen de slaap achter het stuur dien te vermalen. De eerste zes uur van onze reis voert ze me ook koffie, met behulp van heet water uit een thermosfles en schepjes oploscappuccino van Buisman. Daarna gaat ze over op gekoelde cola en water.
Achter mij zit mijn zoon die – zodra ik de vraag van mijn echtgenote ‘of ik al een beetje slaap krijg’ aarzelend beantwoord met ‘een beetje’ – de instructie heeft om haartjes uit mijn hoofd te trekken. Afgesproken is één haar per keer – mensen die hebben kennisgenomen van de tonsuur op mijn achterhoofd weten waarom – maar in zijn enthousiasme mag hij zich ook wel eens in een plukje vergissen. Het trekken van één haartje tegelijk bezorgt mij een ondraaglijke jeuk op het betreffende deel van de huid, die onmiddellijk met woest gekrab dient te worden bestreden.
Uit het bovenstaande blijkt dat alles draait om afleiding. In de regel begin ik uitgerust aan onze vakantie en ons voertuig is van alle gemakken voorzien, maar de voortkabbelende snelheid en het vaak eenvormige uitzicht vanaf de Europese snelwegen, zijn dodelijk voor de staat van alertheid waarmee ik mij in het verkeer voortbeweeg. In dat kader ben ik een groot voorstander van een televisie- of dvdscherm op het dashboard, met gevarieerde praatprogramma’s als ‘De Wereld Draait Door’, ware het niet dat de wetgever zich daar om onbegrijpelijke redenen tegen verzet. Want zeg nu zelf: wie wel geacht wordt om om de paar seconden in zijn buitenspiegels of op de snelheidsmeter te kijken, kan zijn aandacht ook verdelen tussen een boeiend interview of hilarische fragmenten uit ‘De tv draait door’.
Vandaar dat ik mijn toevlucht heb gezocht tot de – achter het stuur wel legale – oeroude en eigenlijk veel leukere versie van ‘De Wereld Draait Door’: ‘Spijkers met Koppen’. Dit radioprogramma kent voor een buitenlandse reis verschillende nadelen – het wordt alleen op zaterdagmiddag tussen 12 en 14 uur uitgezonden, en dan ook nog alleen buiten de vakanties – maar die zijn eenvoudig te ondervangen door via iTunes de podcasts binnen te halen en over te brengen naar de harde schijf van de autoradio (er hangt in het dashboardkastje een overjarige iPod aan). Dit jaar reed ik probleemloos naar de Italiaanse provincie Trentino op 80 uur van de leukste radio die door de publieken wordt gemaakt.
En door de vraag ‘Heb je al slaap?’ toch nog af en toe te beantwoorden met ‘Een beetje’ wist ik mij nog steeds verzekerd van een oneindige stroom cakejes, winegums, gevulde- en stroopkoeken, Bifi-worstjes en buizen Pringles. Voor de vorm trok mijn zoon ook af en toe een haar uit mijn hoofd.
De lekkerste jeuk die je ooit hebt gevoeld.
Uit de krant van 27 augustus 2009.
Reacties kunnen niet achtergelaten worden op dit moment.