Warme chocomel-aanpak

Met het zelfmedelijden dat erop wijst dat hij al een echte man begint te worden, piept mijn zoon (9) tegen mijn vrouw: ,,Ik geloof dat ik een beetje hoofdpijn heb.” Het gebaar waarmee hij, staande op de onderste trede van de trap in de woonkamer, zijn hand naar zijn gekwelde schedel brengt, heeft iets dramatisch. Net als de uitdrukking op zijn gezicht als zijn moeder – iets te hard voor iemand met hoofdpijn – er in hoog tempo de volgende monoloog uitgooit:

Dat komt omdat je al de hele middag voor de computer zit. En scheel kijkt naar de televisie, die ook nog aanstaat. Daar stop je nu mee, en je komt gelijk naar beneden. Ga maar een boek lezen. En na het eten direct je pyjama aan. Ga maar een keer lekker vroeg naar bed. Zul je zien dat het morgen helemaal over is.”

De maatschappij verhardt. Ergens moet mijn zoon toch hebben gezien (in een kerstfilm?) of gelezen (in zo’n boekje van W.G. van der Hulst?) dat er bij de aankondiging van het lichamelijk ongemak een warme deken voor hem moet worden aangerukt, een hoekje in de bank wordt ingericht, warme chocolademelk wordt ingeschonken en een zuigtabletje wordt toegediend voor de leniging van de ergste pijn.

Vroeger, ja vroeger. Toen kon je nog ziek worden door van buiten komend onheil. Van een geheimzinnig virus dat rondwaarde. Door iemand uit een ver land die je aanstak. Als gevolg van kwalen die zo onvermijdelijk waren dat het consultatiebureau er niet eens tegen inentte (vierde of vijfde ziekte). Maar als je nu verkouden bent, komt dat omdat je je jas van school naar huis altijd hebt openstaan. Of omdat je je handschoenen voor de zoveelste keer bent kwijtgeraakt. Of door je volledige overgave aan een multimediaal apparaat, ergens in het huis.

Is het de teloorgang van het klassieke moederschap dat de warme chocomel-aanpak naar de achtergrond heeft gedrongen?

Het klassieke moederschap staat onder druk, zoveel is zeker. Vrouwen met een hogere opleiding mogen er niet eens meer voor kiezen, als het aan het PvdA-prominente Sharon Dijksma ligt. Wie op kosten van de samenleving een dure opleiding geniet, mag die kennis niet straffeloos weggooien. Zodra vrouwen zich fulltime gaan toeleggen op het aanrukken van behaaglijke dekens, warme chocomel en zuigtabletjes, moeten ze van Dijksma aan de staat de kosten van hun opleiding terugbetalen. Kinderen krijgen is kapitaalvernietiging.

De eigentijdse moeder maakt kwesties die normaal gesproken buiten haar bereik liggen, hanteerbaar door er de wet van oorzaak en gevolg op los te laten laat. Iemand van wie ze houdt, mankeert iets. Maar gelukkig weet ze hoe het komt, en wat er aan gedaan moet worden.

Nadat mijn zoon verontwaardigd is afgevoerd voor een over zichzelf afgeroepen lange nachtrust, val ik voor de tv ten prooi aan een hoestbui, waarbij ik onwillekeurig even de hand op mijn borst leg.

Mijn echtgenote kijkt me achterdochtig aan.

Had ik maar niet honderd kilometer op een racefiets moeten gaan zitten, bij vier graden boven nul. Om daarna met natte kleren achter de computer te kruipen. Die fiets moest ik maar eens een weekje laten staan. En vanavond geen wijntje nemen. Zonder Jinek naar bed.

,,Ik verslikte me”, zeg ik snel. ,, Niks aan de hand.”

De teloorgang van het klassieke moederschap?

Zolang ik het niet zeker weet, neem ik geen enkel risico.

Uit de krant van 28 maart 2006.