charlie-hebdo-alles-is-vergeven_0Waar was je, op de ochtend dat cartoonisten, journalisten en de hoofdredacteur van Charlie Hebdo werden vermoord? Gewoon, achter mijn bureau op de redactie van dit krantenbedrijf dat ook zijn core business heeft gemaakt van het vrije woord. Waar elke dag redacteuren en tekenaars hun werk doen, zonder angst of ze het eind van de werkdag zullen halen.

Ik maakte me op deze plek druk over het pleidooi van het Fietsberaad om de maximumsnelheid op rijwielpaden op 25 kilometer per uur vast te stellen, toen de tijdlijn van mijn twitteraccount zich vulde met het nieuws uit Parijs. Het zal wel komen doordat ik met mijn hoofd bij het onderwerp was, maar een uitspraak van Stéphane Charbonnier, de gisteren om het leven gebrachte hoofdredacteur van het satirische Franse tijdschrift, trof mij in het bijzonder: ,,Ik heb meer kans op een fietsongeluk dan dat ik de nieuwe Mohammed Merah tegen het lijf loop”, zei hij in 2013 in een interview met de Volkskrant.

Merah was een terrorist die in 2012 in Toulouse zeven mensen doodde.

Charbonnier had ook Mohammed Geele kunnen noemen, de Somaliër die probeerde de Deense cartoonist Kurt Westergaard om het leven te brengen omdat deze zijn profeet had afgebeeld met een tikkende bom als hoofdbedekking. Of, voor ons dichter bij huis, Mohammed Bouyeri, die Theo van Gogh vermoordde omdat hij voor Ayaan Hirsi Ali de film Submission had gemaakt.

Drie keer Mohammed. Dat had Charbonnier toch aan het denken moeten zetten.

En dat deed het ook, want sinds er in 2011 brand werd gesticht in het redactiekantoor, stond het gebouw van Charlie Hebdo in Parijs onder politiebewaking. Beide agenten die er gisteren de wacht hielden, konden de Mohammeds niet tegenhouden. Net als een andere politieman die in koelen bloede werd afgeslacht toen hij de terroristen, de moordenaars, de beulen – noem ze van alles, maar geen gelovigen – op hun vlucht wilde tegenhouden.

In de uren na deze moordpartij werd duidelijk dat journalisten, cartoonisten en uitgevers zich niet de mond laten snoeren. Integendeel. Maar ook dat politici die er hun core business van hebben gemaakt om met de angst voor de islam de tweedeling in de samenleving te vergroten, met deze aanslag op het vrije woord aan de haal dreigen te gaan.

We leven hier in een land waar de kans dat je bij een fietsongeluk om het leven komt, oneindig veel groter is dan dat je de verkeerde Mohammed tegen het lijf loopt. Daar wil ik volgende week graag iets over schrijven. Maar vandaag lukte het even niet.