Achter zijn bureau verandert de cardioloog in het reclamemannetje dat een onwillige crediteur door de telefoon toeroept: ,,Dan verkoop je toch gewoon je boot?” Niet mijn luxe jacht is het gespreksonderwerp, maar zijn vaste overtuiging dat ik mijn verdere leven aan de bètablokkers vastzit. Het zinnetje waarmee hij me recht overeind in mijn stoel krijgt, luidt: ,,Dan fiets je toch gewoon wat minder hard?” Dat had hij nou niet moeten zeggen.
Categorie: Sectie Aorta (Pagina 2 van 2)
Ze is een beetje (WAT ZEG IK, EEN BEETJE?) doof, maar had net zo goed blind kunnen zijn, zo trefzeker vindt mijn moeder haar weg in het labyrint van zerken op begraafplaats Duinrust. Hier zet ze een bloempot recht, daar veegt ze met haar zakdoek een vogelpoepje van een steen. In striemende hagelbuien lopen we van Grote Piet naar Kleine Piet en van Dick naar Dirk. Haar ouders hebben voor de naamgeving van hun kinderen nooit de originaliteitprijs gekregen. Mijn moeder heet Pietje.
Normaal ben ik niet van het gluren naar decolletés, net zomin als ik in mijn eerste leugentje ben gestikt. Maar het klinische feit dat de Oostenrijkse gleuf van de mevrouw in het zwarte, laag uitgesneden kruippakje tegenover me vrijwel doorloopt tot aan haar eva’s appel, intrigeert me buitengewoon. Het zijn geestdodende minuten, op de hometrainers van het revalidatiecentrum waar de mij onbekende dame en ik ons trainingsschema afwerken.
De wreedheid van de natuur lijkt verpakt in een dolletje. Vijf orka’s zwemmen op hun gemakkie, half boven water, naar een drijvende ijsplaat waarop een zeehondje ligt te zonnebaden. Vlak voor de schots duiken ze synchroon onder en geven het wateroppervlak nog een flinke klap met de staart mee. De golf die hierdoor ontstaat spoelt het knuffeldiertje het water in, waar het door de killer whales bij zijn staart wordt gepakt en naar de diepte gesleurd om daar – niet noodzakelijkerwijs in deze volgorde – te verzuipen en te worden opgevreten. ,,Mooi hè”, verzucht ik tegen mijn nazaten, die ik voor dit tafereel uit ‘weer zo’n stomme natuurfilm’ kortstondig naar de tv heb gelokt.
Het spel komt uit het blad Margriet en is bedoeld om met elkaar in gesprek te raken. Maar van die redenen om van deelname af te zien, word ik me pas achteraf gewaar. Ook met antwoorden als ‘Naar de baarmoeder, want daar pas ik niet meer in’ kom ik niet weg na de vraag ‘Naar welke plek zou je nooit meer terug willen?’ Uit arren moede roep ik maar wat me als tweede te binnen schiet: het Universiteitsziekenhuis van Wales.
Na een heel rijtje Hollands welvaren te hebben afgewerkt met een plichtmatig ‘Gelukkig Nieuwjaar’, zie ik het gezicht van de wensende medemens opklaren. Ha, een uit de dood opgestane chronisch zieke met een geschonden lichaam. ,,Nou, en voor jou natuurlijk heel veel
gezondheid in 2012.” Alsof dat vorig jaar geholpen heeft.
