De krant van wakker Nederland berooft ons vlak voor de kerstdagen nog maar eens van de illusie dat we allemaal individuen zijn. Bij verkiezingen mogen opiniepeilers er geregeld naast kleunen, het voorspellen van hoe we met z’n allen de feestdagen doorbrengen is een tamelijk exacte wetenschap. ‘Een topper bij de thuisblijvers is dit jaar de hertenbiefstuk, en op tweede kerstdag zijn fondue, gourmet of steengrill populair’.
Merkwaardig hoe het grootwinkelbedrijf in staat is op de trends vooruit te lopen. Een bezoek aan de wildkansels moet de komende maanden ernstig worden ontraden, gelet op het enthousiasme waarmee Albert Heijn het volk massaal aan het wildgebraad brengt. En Philips zorgt er een week voor de kerstdagen voor dat de luxe steengrill ‘Luna’ met een aantrekkelijke korting in de schappen lag. (‘Met deze luxe steengrill met gourmet-raclette-set (HD 4421) kunt u op een snelle, gezonde en voedzame manier vlees, vis en groenten grillen. Het Magic Light garandeert een sfeervolle avond!’) Het ‘Leuk voor de kinderen’ is het ‘Dan liever de lucht in’ van deze tijd.
De procedures die een Russische president moet doorlopen om het complete kernwapenarsenaal te lanceren zijn aanmerkelijk korter dan de lijst met voorschriften die ten grondslag ligt aan een avondje succesvol steengrillen. Maar het zorgvuldig doornemen van gebruiksaanwijzingen is in onze familie geen traditie. Als we, thuisgekomen na een behoorlijk uitgelopen High Tea bij de schoonfamilie, de ‘Luna’ uit de verpakking halen en constateren dat er een snoer en een enkele aan/uit-schakelaar aan zit, lijkt er geen vuiltje aan de lucht.
Van enig onbehagen is pas sprake als na enkele minuten een stevige rookontwikkeling de huiskamer-in-kerstsfeer verandert in een Italiaans voetbalstadion voorafgaande aan een beladen derby. (‘Wanneer u het apparaat voor de eerste keer gebruikt, kan er wat geur en rook vrijkomen.’)
Als na een kwartier de damp alleen maar zwarter wordt, ga ik toch maar even op onderzoek uit. Er zit nog een sticker op het verwarmingselement, laat ik mijn echtgenote weten als ze net de tweede 1 van 1-1-2 heeft ingetoetst. De kinderen die met hun favoriete knuffels buiten in de regen staan, mogen weer binnenkomen.
Na een half uur is de steen zodanig opgewarmd dat het deel van de vaderlandse veestapel dat in afgepaste reepjes op bereiding ligt te wachten, op de gloeiende plaat kan worden uitgestald. Maar wat erop ligt, moet er ook weer af. En dan blijkt dat kipfilet de onvermoede eigenschap heeft om zich spontaan vacuüm te trekken op de ondergrond. (‘Om vastplakken te voorkomen, laat u het vlees of de vis even goed dichtschroeien voordat u het omkeert.’) Restanten van de eerste baksels verkolen het daarop volgende half uur tot de kankerverwekkende koolstof waarmee in het Oostblok de schoorsteenwanden van elektriciteitscentrales zijn bekleed. (‘Om de kans op aanbakken te verkleinen kunt u de steen voor het gebruik met een beetje zout bestrooien. Maak tijdens het gebruik de grillsteen van tijd tot tijd schoon met een houten spatel’).
De fijne vetregen blijft bij het grillen van stukjes kogelbiefstuk en varkenshaas beperkt tot een halve meter rondom het apparaat. Dat kersttafelkleed was toch voor eenmalig gebruik en behangen en witten staan voor over anderhalf jaar op het programma. Pas bij de minihamburgers en de partyworstjes lijkt het alsof er een fakkel in een doos met illegaal Belgisch vuurwerk wordt gegooid. (‘Grill geen al te vette vleessoorten. Het vet zou verbranden en over de rand van de steen kunnen lopen. Pas op voor vetspatten bij het grillen van vet vlees en worstjes. Prik vooraf een paar gaatjes in de worstjes.’)
Dat een lasbril geen overbodige luxe is, blijkt als een vetspetter mijn oogbol raakt, ik in een reflex mijn lichaam naar achteren werp en er pijnlijk aan herinnerd word dat ik met mijn stoel vlak voor de post van de keukendeur zit. Als ik onderuit glijd, probeer ik me vast te pakken aan het eerste het beste voorwerp dat binnen handbereik is (‘Laat de steen voldoende afkoelen – tot handwarm – voordat u deze gaat afwassen’.)
Met een gezwollen oog, een bult op het achterhoofd en blaren op acht van de tien vingers was ik de rest van de week een wandelende reclame voor de noodlijdende afdeling consumentenelektronica van Philips. Zo leuk voor de kinderen.
Reacties kunnen niet achtergelaten worden op dit moment.