Een enkele te vroeg afgeschreven schrijver daargelaten, is het weinigen gegeven bij leven kennis te nemen van hun eigen necrologie. Zelf heb ik er ook een beetje tegenop gezien, maar twee maanden nadat ik uit mijn vorm van bijna dood-zijn ontwaakte, lees ik het twitterjournaal dat mijn dochter bijhield voor het thuisfront overzee. ,,Ging niet zo goed vandaag. Hij is in staat een tijdje zelf te ademen, maar stopt dan plotseling, waarop de machine het weer moet overnemen. Verder is hij nog steeds onrustig en probeert hij zijn handen omhoog te doen om aan de tube in zijn mond te trekken. Zijn gedrag was, wat de dokters noemen, ‘inappropriate’.”
Het verscheiden van mijn vader heb ik in een aantal columns gevolgd en ook mijn nazaten kunnen nooit beweren dat ze onvermeld zijn gebleven. Dan ben je op zeker moment ook zelf aan de beurt. Het verslag van mijn dochter had zo postuum kunnen worden uitgegeven. Het telt meer dan 35.000 woorden, verdeeld over 163 pagina’s. Het bevat langere, min of meer medische bulletins die zij – nu tweedejaars geneeskundestudent – tikte in de uren dat zij met haar moeder en broertje in het Universiteitsziekenhuis van Wales zaten te wachten op nieuws uit de operatiekamer en, later, de intensive care. Maar ook alle reacties van familie, vrienden en collega’s zijn erin opgenomen. ‘De grootste hufters schrijven de gevoeligste tweets’, kan ik aan mijn lijst met alternatieve tegeltjeswijsheden toevoegen.
Voor mij zijn vooral de zes dagen dat ik na mijn operatie in coma lag, interessant om terug te lezen. Mijn dochter verhaalt daarover met een mengeling van medische distantie en familiaire aanhankelijkheid, bijvoorbeeld als ze uitlegt wat een ‘dissectie’ van de aorta is. ,,Dat betekent dat de dikke, gespierde wand van de aorta van binnen gespleten is en dat er daardoor eigenlijk twee pijpen naast elkaar liggen. De nieuwe en verkeerde pijp kan daardoor de goede pijp dichtdrukken en de circulatie stoppen. Als dat gebeurt, ben je binnen vijf minuten weg.”
Of: ,,De afgelopen dagen was het toch altijd slikken als we de IC opkwamen en mijn vader zagen. Vooral ikzelf had heel erg dat ik eerst een routine afwerkte: monitor, bloeddruk, hartslag, ventilator, drains, infuus, sonde, slangen. En o ja, papa.”
Soms begrijpen haar Twittervolgers mij beter dan de arts in spe. Als ze meldt: ,,Hij heeft in het begin lange tijd gebaren gemaakt, tot mijn moeder en ik uiteindelijk gokte dat hij de artsen duidelijk wilde maken dat hij fietste. Dat weten ze allang, maar toch vond hij het heel belangrijk”, reageert een deskundige op Twitter: ,,Hij bedoelt dat hij een erg lage hartslag, een groter hart en meer bloedplasma dan een normaal iemand heeft.” Zo is het.
Na vijf dagen van ups en downs wordt het spannend. ,,Gisteren te horen gekregen dat mijn vader nog maar één kans had om wakker te worden voordat de artsen zouden overgaan tot een tracheostoma. Vandaag heeft hij die kans met beide handen gegrepen. Hij is wakker en, in de woorden van de broeder, ‘back to normal’. Hij kan weer praten en heeft vanochtend de commando’s van de artsen goed opgevolgd. Hij is ook nog behoorlijk bijdehand. Toen een arts hem per ongeluk ‘Nick’ noemde, heeft hij dat meteen (en met de nodige ergernis) verbeterd! Erg grappig.”
Als het nodig is, spaart ze me ook niet. ,,De sfeer vandaag was vreemd. Mijn vader kan zonder het te weten nogal kwetsend zijn. Hij probeert de controle terug te pakken, maar is daar nog niet helemaal aan toe. Dit leidt tot frustraties. Hij kan niet slapen, wil niet eten (hij vindt alles, maar dan ook ALLES smerig), wil niet rusten, wil niet naar ons luisteren. Natuurlijk weten we dat dit tijdelijk is. Maar soms, als we een beetje moe zijn met zijn allen, is dat best lastig in te zien.”
De beste diagnoses komen steeds via de volgers. Als zij meldt: ,,Ook is hij verward en zegt regelmatig dingen die we niet begrijpen”, reageert iemand: ,,Als ie weer onzin uitkraamt, is hij op de goede weg!”
Reacties kunnen niet achtergelaten worden op dit moment.